เด็กหญิงวัยรุ่น หน้าตาน่ารักคนหนึ่ง พูดจาสุภาพ เรียบร้อย และเรียนเก่งด้วย เธอรู้สึกเครียดมาก เพราะมักจะเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันเสียงดัง เถียงกันทุกเรื่อง ทุกที่ แม้เเต่เรื่องเล็กน้อย ต่างก็ไม่มีใครยอมใคร จนมองว่าเป็น "เรื่องธรรมดา" ของที่บ้านไปแล้ว เธอโทษตัวเองว่ามีแต่เธอที่ไม่ยอมเข้าใจและยอมรับเลยทำให้ทุกข์ใจอย่างงี้  มองว่าการที่เธอเป็นเด็กดี เชื่อฟังพ่อแม่ พยายามตั้งใจเรียนให้ได้เกรดดีๆ ไม่ได้ช่วยให้พ่อแม่มีความสุขเลย ปัจจุบันก็เริ่มไม่อยากเรียน ไม่อยากไปโรงเรียน ไม่รู้จะเรียนไปเพื่ออะไร คิดลบมากขึ้น มีอาการซึมเศร้าอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อพูดถึงความสุขเวลาที่อยู่บ้าน เธอร้องไห้แล้วตอบสั้นๆ ว่าไม่มีความสุขเลย เวลาที่พอจะรู้สึกดีบ้าง คือตอนที่ทุกคนนั่งทานข้าวด้วยกันในมื้อเย็น ซึ่งเป็นเวลาสั้นๆ เพียง 10-15 นาทีเท่านั้น เพราะเป็นบรรยากาศสงบที่สุดเท่าที่จะหาได้ 

แต่....สงบในที่นี้คือการไม่มีใครพูดเลย 

สำหรับลูกแล้ว...พ่อแม่คือที่สุดในหัวใจ ดังนั้นเมื่อลูกเห็นพ่อแม่ขึ้นเสียงใส่กันทุกวัน จนดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดา แต่จริงๆ แล้วไม่ธรรมดาเลยเพราะภายในใจลูกรู้สึกสั่นไหว รู้สึกไม่มั่นคงไปด้วย เขาอาจจะคิดไปต่างๆ นานา เช่น พ่อแม่จะเลิกกันมั้ย แม่จะรู้สึกอย่างไร พ่อจะเป็นยังไง แล้วเขาจะถูกทิ้งมั้ย เป็นต้น

เข้าใจว่าแต่ละบ้านอาจจะมีสิ่งที่ทำให้ไม่สบายใจแตกต่างกันไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน เงิน ลูก ความสัมพันธ์สามี-ภรรยา เป็นต้น แต่อยากให้ผู้ใหญ่ในบ้านจัดการความเครียดของตัวเองอย่างเหมาะสม และอยากให้หันมาช่วยกันแก้ปัญหาที่เกิดขึ้น แทนการโทษกันไปมา เพราะสิ่งที่ลูกทุกคนต้องการ ก็คือบรรยากาศของบ้านที่สงบสุข อบอุ่น  ปลอดภัย ผู้ใหญ่ในบ้านพูดคุยกันดีๆ ใส่ใจความรู้สึกของกันและกัน ซึ่งจะช่วยให้ใจลูกสงบเช่นกัน

เขียนและเรียบเรียง
ปันณ์นภัส ธนอริยาไพศาล (นักจิตวิทยา)