คุณแม่ท่านหนึ่งมีความกังวลเกี่ยวกับลูกสาวตัวน้อยวัยอนุบาลของเธอ ทั้งที่พัฒนาการสมวัย แต่มักจะไม่ค่อยพูดหรือเล่าอะไรให้ฟัง ถามอะไรไปก็ไม่ค่อยตอบ ไม่ค่อยยิ้มแย้ม ร่าเริง หรือพูดคุยกับเธอนัก เวลาหงุดหงิดก็จะอาละวาดเสียงดัง ทำลายข้าวของเสียหาย 

ทั้งๆ ที่คุณแม่พยายามจะพูดคุยกับลูก แต่รู้สึกว่าตัวเอง เข้าไม่ถึงลูกเลย ทำให้เธอเครียดมาก 

เมื่อได้พูดคุยกับเด็กหญิงตัวน้อยเพียงลำพัง เธอเปรียบให้ฟังว่า เวลาแม่ใจดีเหมือนนางฟ้า แต่เวลาแม่โกรธจะเหมือนยักษ์กินคน คุณแม่เองรู้สึกเสียใจมาก เพราะหัวอกคนเป็นแม่นั้น แน่นอนว่าลูกคือดวงใจเสมอ และไม่มีใครอยากจะเป็นยักษ์ในใจลูก

แต่ด้วยความไม่ตั้งใจ ทำให้ลูกสาวของเธอไม่กล้าเข้าใกล้ เพราะหลายครั้งที่เด็กน้อยถูกแม่ตะคอก และตีรุนแรง เธอรู้สึกกลัวมาก ดังนั้นจึงพยายามทำตัวเงียบๆ ไม่พูดคุยมากนัก เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่แม่จะเป็นนางฟ้า และยักษ์กินคนนั่นเอง 

จากกรณีนี้ จึงขอพูดใน 2 ประเด็น
สิ่งหนึ่งที่เด็กทุกคนต้องการคือ 

• ความมั่นคงทางอารมณ์ของคนเลี้ยงดู 
หากผู้ปกครองมีอารมณ์มั่นคง จัดการอารมณ์เหมาะสม จะช่วยให้เด็กรู้สึกปลอดภัย มีอารมณ์มั่นคง และเรียนรู้การจัดการอารมณ์ที่เหมาะสมมากขึ้นเช่นกัน 

• การสื่อสารเชิงเชิงบวกในบ้าน
จะเห็นได้ว่า ถึงแม้จะอยู่ใกล้กัน พยายามส่งความรักความปราถนาดีไปให้ลูก แต่มันไม่ตรงไปตรงมา จึงถูกตีความไปตามการรับรู้ของลูก ดังนั้น หากท่านอยากจะสื่อสารอะไรกับลูก ควรบอกอย่างตรงไปตรงมา ด้วยอารมณ์ที่สงบนะคะ