คุยเรื่องความรัก ในวันที่ลูกมีแฟน

ความรักสำหรับเด็กวัยรุ่นนั้นเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ในชีวิต การได้รู้สึกรัก การแอบชอบ รวมถึงการอกหักล้วนเป็นส่วนหนึ่งของการเริ่มเติบโตในเส้นทางของเขา และคงจะเป็นเรื่องดีหากมีพ่อแม่ร่วมเดินทางไปพร้อมกับเขา

ช่วงวัยรุ่นเป็นช่วงวัยที่มีระดับฮอร์โมนสูงที่สุดกว่าทุกวัย ในขณะที่สมองส่วนหน้าของมนุษย์เรามักจะมีการเติบโตเต็มที่เมื่ออายุประมาณ 20 ปี ซึ่งเป็นส่วนที่เกี่ยวข้องกับความคิด การวางแผน การยับยั้งชั่งใจ ทำให้วัยรุ่นที่สมองส่วนนี้ยังไม่โตเต็มที่ผสมกับฮอร์โมนที่มีมากในช่วงวัย เกิดเป็นการแสดงออกและรู้สึกถึงความรักที่แตกต่างไปจากวัยผู้ใหญ่ ความรักในวัยนี้เกี่ยวข้องกับอารมณ์ เช่น ความรู้สึกหึงหวง ความอยากเป็นเจ้าของ ความต้องการเป็นคนที่ถูกรักมากที่สุด แต่พอสมองเติบโตเต็มที่ในวัยผู้ใหญ่ทำให้เกิดความคิดแบบเป็นเหตุเป็นผลมากขึ้น มีการประเมินลักษณะนิสัยควบคู่ไปกับความชอบด้านภาพลักษณ์ที่มากขึ้น ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่กับผู้ใหญ่ทุกคน เนื่องจากประสบการณ์ในชีวิตก็เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้แต่ละคนแสดงออกทางความรักและนิยามความรักแตกต่างกันไป

ก่อนจะเรียนรู้วิธีการการพูดคุยกับลูกเรื่องการมีแฟน พ่อแม่ควรกลับมาถามตัวเองก่อนว่าตนเองรู้สึกอย่างไรหากลูกมีแฟน รับได้หรือไม่ กังวลมั้ย และกังวลเรื่องอะไร ใช่เรื่องของการมีแฟนจริง ๆ หรือป่าว?

แท้จริงแล้วพ่อแม่หลายคนไม่ได้กังวลเรื่องที่ลูกกำลังมีความรัก แต่กังวลเรื่องที่จะเป็นผลตามมาหากเกิดความรัก เช่น กลัวลูกเสียการเรียน กลัวลูกเสียใจ รวมไปถึงการกลัวว่าลูกจะมีเพศสัมพันธ์ก่อนวัยอันควร ความกังวลพวกนี้ทำให้พ่อแม่หลายคนเลือกตั้งกฎกับลูกว่าให้ลูกเรียนจบก่อนจึงจะมีแฟนได้ หรือแม้กระทั้งกำหนดมาตราฐานของแฟนลูกเอาไว้ แต่ในความจริงแล้ว คนที่จะตัดสินใจมีหรือไม่มีแฟน มีแค่ตัวลูกเท่านั้น

พ่อแม่ไม่สามารถเลือกได้ว่าจะอนุญาติหรือไม่อนุญาติเพราะนั้นคือสิทธิของลูก การที่เราไม่เห็นไม่ได้หมายความว่าลูกไม่มี แต่พ่อแม่เลือกได้ว่าจะเป็นคนที่ลูกเลือกมาปรึกษาเวลามีปัญหา หรือเป็นคนที่ลูกพยายามกลบทุกปัญหาเพื่อหลีกเลี่ยงการคุยกับพ่อแม่

พญ. วิมลรัตน์ วันเพ็ญ ได้ให้คำแนะนำถึงวิธีการพูดคุยกับลูกเมื่อลูกมีแฟน ไว้ใน Net PAMA live : คุยเรื่องความรักในวันที่ลูกมีแฟน ว่า

สิ่งที่พ่อแม่ควรทำจริง ๆ เมื่อลูกมาบอกว่ามีแฟนคือ

สื่งที่พ่อแม่ควรทำคือการสอนลูกชายให้เขารู้ว่าการเป็นสุภาพบุรุษควรทำอย่างไร การถูกเนื้อต้องตัวกันสามารถทำได้แค่ไหน และสอนลูกสาวให้รู้ว่าการป้องกันตัวเองควรทำเช่นไรและควรทำเมื่อเกิดอะไรขึ้น โดยควรเป็นการพูดคุยแบบธรรมชาติ ให้เห็นถึงความเป็นห่วง ไม่ใช้การจับผิด ไม่ไว้ใจหรือโทษว่าลูกจะไม่ป้องกันตัวเองหรือทำอะไรที่ไม่เหมาะสม สำหรับพ่อแม่ที่มีความกังวลในการพูดเรื่องเพศกับลูกให้คำนึงไว้เสมอว่าเราคุยเรื่องเพศศึกษากับลูก ไม่ใช่เรื่องเพศสัมพันธ์

บางครั้งการปล่อยให้ลูกได้ลองทำตามที่เขาต้องการ (ที่ยังอยู่ในขอบเขตที่ปลอดภัย) ในขณะที่เราได้แต่ค่อยดูและพูดความรู้สึกของเราในภาพรวม ไม่โจมตีแฟนของลูกที่เราอาจเห็นพฤติกรรมไม่ดี อาจเป็นเรื่องยากสำหรับพ่อแม่ แต่การทำเช่นนี้จะช่วยให้ลูกได้เรียนรู้เรื่องความรักและความผิดหวังด้วยตัวเอง และกล้าเล่าปัญหาที่เกิดขึ้นกับตัวเขาให้เราฟังเพราะรู้ว่าพ่อแม่พร้อมจะช่วยเหลือเขา ไม่ใช่ซ้ำเติมเขา